موسیقی سنتی ایرانی

موسیقی سنتی ایرانی که با نام موسیقی اصیل ایرانی ، موسیقی کلاسیک ایرانی و موسیقی دستگاهی نیز شناخته می‌شود، شامل دستگاه‌ها ، نغمه‌ها، و آوازها، از سال‌ها پیش از میلاد مسیح تا به امروز سینه به سینه در میان مردم ایران جریان داشته و آنچه دلنشین‌تر، ساده‌تر و قابل فهم‌تر بوده‌است، امروز در دسترس است. بخش بزرگی از آسیای میانه ، افغانستان ، پاکستان ، جمهوری آذربایجان ، ارمنستان ، ترکیه ، و یونان متأثر از این موسیقی است و هرکدام به سهم خود تأثیراتی در شکل‌گیری این موسیقی سنتی ایرانی...

ردیف : ردیف در واقع مجموعه‌ای از مثال‌های ملودیک در موسیقی ایرانی است که تقریباً با واژهٔ رپرتوار در موسیقی غربی هم‌معنی است. دستگاه : هر دستگاه موسیقی ایرانی، توالی‌ای از پرده‌های مختلف موسیقی ایرانی است که انتخاب آن توالی حس و شور خاصی را به شنونده انتقال می‌دهد. هر دستگاه از تعداد بسیاری گوشه موسیقی تشکیل شده‌است و معمولاً بدین شیوه ارائه می‌شود که از درآمد دستگاه آغاز می‌کنند، به گوشهٔ اوج یا مخالف دستگاه در میانهٔ ارائه کار می‌رسند، سپس با فرود به موسیقی سنتی ایرانی...

موسیقی دستگاهی ایرانی ممکن است هم به شکل آوازی و هم با ساز اجرا شود. از جمله رایج‌ترین سازها در این موسیقی، دو ساز زهی-زخمه‌ای تار و سه‌تار ، ساز زهی-کششی کمانچه ، ساز بادی نی ، زهی-کوبشی سنتور همراه با ساز ضربی تنبک هستند. علاوه بر آن‌ها سازهای دیگری نیز که در ایران وجود دارند، ممکن است استفاده شوند؛ از آن جمله: سازهای زهی مانند: زخمه‌ای: دیوان ، دوتار ، عود ، تنبور ، چگور ، رباب ، قانون ، چنگ کششی: قیچک ، سرود سازهای بادی: نرمه‌نای ، نی انبان ، کرنا ، موسیقی سنتی ایرانی...